پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

ممیزی کتاب همانند گزینش های ادارات دولتی، از جمله مسائل و حوزه های ایجاد کننده نارضایتی و شائبه در ذی نفعان و ذی مدخلان است. تجربه ثابت کرده است که ورود حداکثری به بحث ممیزی کتاب نه تنها کارآمدی خاصی را دنبال نمی کندف بلکه با نوعی سلیقه گرایی همراه شده و اساس و شالوده یک اثر را از هم می پاشاند. این امر به کرات مورد اعتراض نویسندگان و ناشران قرار گرفته ولی متاسفانه جز معدود گشایش هایی ، ثمر دیگری نداشته است. بر این قاعده، داود علی بابایی مدیر انتشارات امید فردا در نامه ای به وزیر ارشاد، درخواست نموده است که بررسي قبل از چاپ كتاب را به ناشران بسپاريد. موضوعی که جای دارد در گام دوم انقلاب و گذشت بالغ بر 45 سال از انقلاب اسلامی، بشکل خاص بدان توجه نمود.

بحث درباره ویژگی‌ها، اهداف و کاستی‌های «نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران»، بدون توجه به پس زمینه جامعه شناسی سیاسی و تاریخی این پدیده؛ ما را به یک درک ناقص و موقت می‌رساند. دیگر این که، تداعی و یادآوری این تاریخچه کوتاه، به ما می‌گوید که عناصر «تبلیغ»، «سیاست» و تلاش برای «مهندسی فرهنگی» و «مهندسی اجتماعی» هیچگاه از این حوزه رخت برنبسته و دولت اصلاح طلب بیاید یا اصولگرا، تابلوی بالا تغییر چندانی نمی‌کند. محمدعلی دستمالی می گوید که حاکمیت جمهوری اسلامی، هنوز هم حاضر نیست به شکل جدی و بنیادین به این بیاندیشد که چرا ایرانی جماعت؛ به شکل جدی اهل کتاب نیستند و با چند هزار میلیارد بودجه فرهنگی و دینی، وضعیت سرانه مطالعه، سال به سال بد و بدتر شده است. شواهد نشان داده که هیچکدام از نهادهای حاکمیتی و دولتی جمهوری اسلامی، حاضر نیستند برای پرسش‌های زیر، پاسخ‌های شفاف و منطقی پیدا کنند.

سامانه‌‌ی کتاب وزارت ارشاد جای هیچ‌گونه اعتراض باقی نمی‌گذارد. اگر کتاب «مغایر با ضوابط نشر» شناخته شود (که برای آن هیچ دلیل و مستندی ذکر نخواهد شد) کار تمام است و نه‌تنها نامه‌نگاری، که مراجعه‌‌ی حضوری هیچ فایده‌ای ندارد.

گفت‌و‌گو با محمود دولت‌آبادی به بهانه انتشار رمان «بیرون در» هیچ‌گاه دست از کار نمی‌کشم برخلاف برخی که باید ساعت‌ها از آنان گفت و نوشت تا مخاطبان بفهمند که کیستند و چه کارهایی کرده‌اند، عده انگشت‌شماری هم هستند که حتی در حوزه بی‌سر و صدایی همچون کتاب هم نیاز چندانی به معرفی ندارند.محمود دولت‌آبادی یکی از همین چهره‌هاست، نویسنده‌ای که او را از معدود بازماندگان دهه چهل، دورانی می‌دانند که بسیاری منتقدان ادبی از آن با عنوان دهه طلایی ادبیات داستانی فارسی یاد می‌کنند. مردی که همنشین و همدوره بزرگانی همچون احمدشاملو، هوشنگ گلشیری، جلال آل‌احمد و غلامحسین ساعدی بوده و خودش هم به واسطه آثار ارزشمندی چون رمان چندجلدی «کلیدر»، «جای خالی سلوچ» و طی سال‌های اخیر هم «طریق بسمل شدن» یکی از گنجینه‌های ادبیات داستانی معاصرمان به شمار می‌آید.